Met amper vijf releases op de teller slaagt het kleine Miasmah erin om een degelijke fanbasis uit te bouwen. Het label van Erik Skodvin, de ene helft van Deaf Center en solo ook actief als Svarte Greiner mag zich de ware erfgenaam noemen van de muzikale erfenis van Arvo Pärt en Erik Satie noemen, al moeten we hier uit volledigheid toevoegen dat Arvo Pärt nog leeft. Het typische minimale, repetitieve pastorale geluid van deze twee componisten is sinds goed twee jaar volledig terug en werd de belangrijkste inspiratiebron voor een leger van jonge laptopmuzikanten die klassieke muziek eigentijds vertalen. De twee nieuwe releases op Miasmah horen in deze hoek thuis. De Noor Elegi, verbazend karig met informatie op zijn Myspace, leunt het dichtst aan tegen Arvo Pärt. Echte nummers of hoogtepunten hoeft u op Sistereis niet te verwachten, daarvoor is de plaat teveel een lang uitgesponnen donkere soundscape. De Amerikaan Rafael Anton Irisarri zoekt met Daydreaming aansluiting bij het werk van Erik Satie of Goldmund. Zijn mooie en emotionele pianospel is daar niet vreemd aan. Daydreaming is een stuk voller en melodieuzer dan Sistereis. Wie beide platen afweegt tegen het de kwaliteit van hun leermeesters moet erkennen dat beide muzikanten meer dan verdienstelijk werk afleveren, echter zonder te kunnen tippen aan Pale Ravine, het pièce d’oeuvre waarmee labelmanager Erik Skodvin de interesse voor het genre aanwakkerde. Mooi werk, maar niet uitzonderlijk.