Ik weet niet wat hij tegenwoordig nog doet op muziekgebied, maar een jaar of twintig, vijfentwintig geleden behoorde Glenn Branca tot de top van de Amerikaanse nieuwe muziek. In die tijd grossierde hij met zijn versterkte gitaar/snaarensembles in geluidsmuren waartegen je gerust kon leunen. Indeterminate Activity Of Resultant Masses bevat twee stukken: het ruim een half uur durende titelstuk, opgenomen in 1981, maar om onduidelijke reden nooit op de plaat gezet, en Harmonic Series Chords uit 1989. Het eerste is voor tien gitaristen en drums, het tweede voor een klassiek orkest. De cd bevat nog een derde stuk, waarvan ik niet begrijp dat het hier is opgenomen: So That Each Persob Is In Charge Of Himself, een interview dat de Belg Wim Mertens in 1982, toen hij nog vooral musicoloog/muziekjournalist was en geen muzikant/componist, hield met de Amerikaanse componist John Cage. Hoe interessant en belangwekkend dit bijna negentien minuten durende historische interviewfragment ook is, en hoezeer Branca daarin ook aan bod komt, met Brancas muziek heeft het niks van doen.
Brancas muziek dankt haar belang vooral aan de boventonenclusters die muzikale energie-uitbarstingen opwekken. Het blijft indrukwekkend om deze muziek (kei)hard te draaien en te merken hoe er ook thuis wolken boventonen ontstaan die boven de normale muziek op elkaar botsen en nieuwe muzikale vormen doen ontstaan.
Het slechts zeven minuten durende Harmonic Series Chords is geen hoogvlieger in Brancas repertoire. Het begint tamelijk rustig en bouwt de spanning langzaam op. Na zeven minuten is er eigenlijk nog niks bijzonders gebeurd. Het enige wat je dan eigenlijk kunt doen om nog meer van de boventonenclusters te genieten, is het eerste nummer opnieuw opzetten. De repeatknop helpt ook.