In 2005 verhuisde David Wingo van Austin naar New York. Daar ging hij aan de slag als componist van filmmuziek. Tussen de bedrijven door nam hij een aantal songs op met zijn viersporenrecorder. Songs met invloeden uit shoegaze en folk. Akoestische gitaarlijntjes worden ingekleurd met heldere maar toch soms fluisterende stemmen. Zoals de cover van de plaat doet vermoeden, schildert David Wingo in zijn songs subtiele verhalen over verlies, machtsstrijd en verloren liefdes. In de livegroep speelt Andrew Kenny van American Analog Set mee. Een groep waarmee er zeker overeenkomsten zijn. Het niveau van de plaat is jammer genoeg wel nogal wisselvallig. (www.myspace.com/olapodrida). Het vijftal Dolorean is afkomstig uit Portland, Oregon. Regisseur Gus Van Sant is blijkbaar een fan, want hij zorgde voor de coverfoto van de plaat. Anyway, hun ijle, inderdaad bijna filmische, muziek heeft zeker vele kwaliteiten. Depressieve teksten zijn er daar één van. Belangrijkste man van de groep is zanger en tekstschrijver Al James. Die met zijn zachte stem fluisterend een weg zoekt naar onze gevoelige ziel. Een andere belangrijke rol is weggelegd voor toetsenist Jay Clarke die door zijn subtiele spel de plaat soms naar een hoog niveau tilt. Ze treffen doel met nummers als het lang uitgesponnen Beachcomber Blues of het instrumentale 33-53.9°N/118-38.8°W, de plaats waar Beach Boy Dennis Wilson aan de zee werd toevertrouwd. Voer voor fans van Wilco en Midlake. (http://dolorean.wordpress.com). Het duo Ben + Vesper zijn het koppel Brett en Rennie Spark. Ze bezingen op deze plaat de hoogtes en laagtes van het kersverse ouderschap. Daarvoor krijgen ze soms de muzikale assistentie van Sufjan Stevens. Hun soms dromerige folksongs roepen herinneringen op aan Danielson beslist geen toeval want Daniel Smith van Danielson is de producer van deze plaat. Een niet onverdienstelijke plaat. Leuk ook voor mensen zonder kinderen. (www.benandvesper.com).