Het debuut van Harvey Milk krijgt nu eindelijk, na meer dan tien jaar, de waardering die deze band en deze plaat ruimschoots verdienen. De platen die de band recentelijk afleverde na hun heropstanding zijn niet meteen hun beste, maar dat mag u zeker niet weerhouden om dit weergaloze debuut eens te beluisteren. Wij zijn er absoluut van overtuigd dat elke liefhebber van Oxbow, Neurosis, Jesus Lizard en vroege Swans hiervan eindeloos zullen genieten. Aan snelheid doet Harvey Milk namelijk niet. Wel aan log, traag, zwaar, intens en doordringend. De openingstrack A Small Town Of Human Kindness zet in met een minimale pianoriedel, waarna spaarzame cimbaalslagen en een kille drummoker volgen. Een viool valt in, de eerste basnoot komt er pas na meer dan drie minuten. De minimalistisch opgebouwde track klinkt alsof U.S.Maple een nummer heeft opgenomen dat volledig in de lijn ligt van de Swans-platen Filth of Cop. Loodzwaar aangezette sludgerock waar geen ontkomen aan is. In The Anvil Will Fall ontwaren we een sample van de epische film Braveheart en eigenlijk baadt dit nummer geheel in een heroïsche, soms bijna aan een volkslied grenzende sfeer. Vreemd, maar als het door Harvey Milk wordt gedaan, klinkt het alsof het allemaal zo hoort. In hun eigen gloriedagen werd deze band en zijn muziek niet echt begrepen en dat zal anno nu allicht niet veel anders zijn. En toch, als we u een ultraheavy, loom en traag plaatje kunnen aanbevelen, laat het deze dan zijn. Where The Bee Sucks, There Suck I, Women Dig It en Jims Polish, u moet deze nummers minstens één keer ondergaan. Daarna vergeet u ze nooit meer.