De Canadees Jean-François Laporte legt graag uit wat hij doet. Met zijn studie componeren liggen zijn wortels in de actuele muziek, maar sluit inhoudelijk meer aan bij de moderne gevoelsmatige soundscape-artiesten. Zijn werken, zoals we dat in de contemporary muziek moeten noemen, worden in het bijgevoegde cd-boekje van mysterie ontdaan door iedere vindingrijkheid van de geluidsopnames uit te leggen. Imposant, net als de prijzen die hij kreeg op prestigieuze contemporaryevenementen. Maar dit geluid moet je niet uitleggen, zoals David Lynch zou zeggen. Dit moet je voelen. Vanaf het eerste moment beland je namelijk in een huiveringwekkende droom in een pikzwarte omgeving. De cd begint namelijk met Électro-Prana uit 1998 (de cd is een internationale presentatie van de beste werken), een montage van geluiden van een ijzige storm in Laportes thuisstad Montreal. Lichaamshaar gaat rechtovereind staan van het indringende spooky geluid. Dat is gelijk het stempel wat alle werken van Laporte tekenen. Of hij nou het experiment aangaat met vervormde machinegeluiden of naar ontraditioneel gebruik van traditionele instrumenten zoekt, het resulteert altijd in een intrigerende soundtrack waarbij claustrofobische duisternis je emotionele gesteldheid overschaduwt. Een nare droom waarin Laporte ook graag speelt met haast onhoorbare frequenties; bassen verdwijnen en schelle geluiden pijnigen. Het langste en diepste werk is het 26 minuten durende Mantra waarin diepe drones gepaard gaan met industriële lagen geluid. De verzameling Soundmatters is dronekwelling van de bovenste plank, een ervaring waarbij Laporte de luisteraar echt geen uitleg hoeft te geven.