Het lijkt alsof Dan Deacon alleen maar in een climax werkt. Wat in veel nummers van andere artiesten de bekroning is op een lang voortraject wordt door Deacon al vroeg ingezet. Snelle drums, samenzang, nog even moduleren, de Amerikaan zoekt juist in dat gebied de variatie. Liefhebbers van lome, zware bassen kunnen Deacon maar beter overslaan, want het is een hoogwerker, de piep heeft mans voorkeur. Soms lijkt het alsof hij Koyaanisqatsi op dubbele snelheid afdraait. Een koortje in de hoogte is nog wel grappig, maar de Chipmunks die iets te vaak worden ingezet, hadden in Baltimore mogen blijven. Het lijkt alsof Deacon soms grappig wil zijn maar dan blijkt die Atlantische Oceaan een iets te grote humorkloof. Wellicht zijn we op dat gebied hier ook wel verwend met Harry Merry en vele koddige Duitsers. Deacon kent overduidelijk de weg rond zijn mixpaneel, maar heel hard wil zijn Spiderman Of The Rings nog niet beklijven.