Geduld is een schone zaak, zeker in het geval van het Noorse 120 Days. Na een verleden als The Beautiful People is het viertal steeds beter geworden in het definiëren van hun geluid. Veel langdurig schaven en polijsten, dat soort dingen. Het afmaken en verfraaien van al dan niet oude ideeën resulteerde in een enerverend titelloos debuut. Een debuut dat na initieel succes in Noorwegen, voor de jongens een wereld opende: Sonar, Leeds, Reading en een platendeal in de States. Niet bepaald een wonder, want hun diepgravende mix van Kraftwerk, New Order en The Jesus And Mary Chain doet het hart sneller kloppen. Zeker als ze er hier en daar nog wat krautrock van het kaliber Cluster of Harmonia tegenaan gooien, zoals bijvoorbeeld in de lange afsluiter Ive Lost My Vision. Het zijn vooral de sfeervol opgebouwde geluidsmuren, die overigens veelvuldig met elektronica worden doorklieft, die het geluid dat enerverende element geven. Daarbij wordt alles afgegoten met een gepaste en stijlvolle vorm van nihilisme, zoals het bij dit soort bands hoort. Goed dat de jongens niet over een nacht ijs zijn gegaan.