We hebben het wel voor bands die geen muziek maken om één welbepaalde doelgroep te plezieren. Deze groep uit Aalst hoort hierbij en maakt het zich niet gemakkelijk. Er zitten duidelijke verwijzingen en invloeden in hun muziek, en toch heeft hun sound een niet te definiëren eigen smoel. De duidelijkste invloed is zeker Sonic Youth en we vinden het soms van ver op Fugazi lijken. Vooral de eerste twee powertracks zijn knallende noiserockers die vol echos van de helden zitten. In de nummers waar het tempo naar beneden gaat zouden we gemakkelijkheidshalve de term emocore kunnen laten vallen, maar toch gaat dit niet volledig op. Men zet sterke melodieën neer die refereren naar de lakse britpop en shoegazer bands. De typische sound die door de combinatie van traditionele noiserock en referenties naar lichtvoetigere genres ontstaat, is niet gemakkelijk te vatten. We noteerden op ons kladpapier in een kader Yo La Tengo. Al is het dan zeker een overstuurde noiseversie van onze muzikale helden. Screaming Cry Wolf scoort met dit debuut zeker een doelpunt, al moet men aandachtig blijven, er staan een aantal minder sterke nummers op die de aandacht niet vasthouden en de zang (die door drie groepsleden verzorgd wordt) is niet altijd even overtuigend.