De verpakking van dit cdr-debuut doet denken aan een vijverbodem, en ook de muziek van deze installatiebouwer verdrinkt in een poel van effecten en echos. Witt gebruikt samples uit het werk van andere artiesten, maar creëert ook eigen klanken (ijzergeschraap, ritselende plastiekzakjes, stemvervormingen, enzovoort). De geluidsbronnen worden via loops en overvloedige effecten computergestuurd omgezet in veelgelaagde drones waar af en toe de originele dissonanten doorpriemen. Onaardse titels als SNTX_3r of DU345052 versterken de mysterieuze sfeer. Er wordt tegenwoordig (te) veel experimentele dreunmuziek uitgebracht, maar de klankvariatie en opmerkelijke kwaliteit van Ssri geven deze nieuwkomer recht van bestaan. Enkel de langgerekte imitaties van een haperende cd hadden wat ons betreft niet gehoeven. We waarderen de poging tot luchtigheid, maar verkiezen de ingetogen en halfverdronken Witt.