Met zon cd-titel en bij elkaar geknipte hoes, zou je er onopgemerkt voorbijkijken als je in de opruimbakken in de cd-winkel snuffelt. Een cirkel knipsels van natuuromgevingen met daarbij de Oostenrijker zelf met een kartonnen beker koffie doet nou niet echt de kwaliteitsbellen rinkelen. Als schrijver zijnde zou het nu hartstikke mooi zijn om die visuele indruk te verwerpen met een tegengestelde inhoud, maar dat gaat helaas niet gebeuren. De plaat klinkt namelijk ook alsof de schaar roekeloos zijn werk heeft gedaan, terwijl Quehenberger met de andere hand een kopje koffie drinkt. Zonde, want de rommelige beats, ruimtelijke geluiden die weggezet zijn in een onbestemde mix van electro, ebm en house hebben wel potentie. Zo nu en dan komt er een goeie melodie langs en goed gevonden geluiden, rafelige vetheid, pompende ritmes, punkachtige chaos en lo-fi/8 bit coolheid is ook in overvloed te vinden. Bij vlagen vet, maar Quehenberger heeft echt een probleem met knippen en plakken. Het is rommelig waar dat niet moet zijn, kakt telkens weer in met een compleet kitcherig, te lang durend stuk als het nét goed begint te worden en maakt potentiële structuren niet af. Daarmee bewijst de besnorde koffiedrinker dat chaos ook heel saai kan zijn.