Disavowed werd geboren in 2000 om één jaar later al een Nederlandse klassieker inzake death metal uit te brengen onder de titel Perceptive Deception. Zes jaar heeft het geduurd voordat het kwintet met een opvolger kon komen aanzetten. het vele toeren heeft daar iets mee te maken maar het was vooral het polsblessureleed van drummer Robbe die de band voortdurend parten speelde. Uiteindelijk besloot Robbe zich terug te trekken en werd met Romain Goulon een opvolger aangetrokken om het heilige deathmetalvuur brandende te houden. Aan het geluid van Disavowed is door de jaren eigenlijk niet zo veel veranderd. Het zijn nog steeds dezelfde grote voorbeelden, Suffocation, Dying Fetus en vooral Cannibal Corpse, die de weg uitstippelen. Disavowed moet echter niet onderdoen voor deze bekende namen, integendeel. Bij momenten klinken ze op hun tweede plaat minstens net zo goed, zoniet beter, dan voornoemde gerenommeerde bands. Een stevig tempo, een niet ophoudende belegering inventieve gitaarloopjes, superieur technisch kunnen en een heel zware en diepe grunt zorgen voor een hels-hemelse brutaliteit. De strakke ritmesectie houdt de boel goed samen en er wordt dermate intens gemusiceerd dat het kwintet ons nauwelijks de tijd geeft om tussen de nummers even te bekomen. De band is snugger genoeg om hun plaat slechts een goed half uurtje te laten duren. Het vermurwende effect zou met een langere plaat immers wel eens verloren kunnen gaan. Ook ontstaan in 2000, maar dan in Nieuw-Zeeland, is Ulcerate, toen nog musicerend onder de naam Bloodwreath. Of Fracture And Failure is het overdonderende debuut van een band die door de jaren heen niet alleen veel bezettingswissels kende, maar evengoed constant zijn muzikale koers veranderde. De quasi perfect gespeelde, zeer technische death metal die we echter op deze plaat te horen krijgen, doet ook de band alle miserie uit het verleden vergeten. Wat een stevig bakje herrie presenteert Ulcerate ons namelijk. Geen doelloos gepiel van “kijk ons eens bezig”, maar beuken zoals het hoort. Zwaar beuken, behalve in het iets te lange slotnummer waar onze aandacht verslapt. Voor de rest: muzikale razernij troef in een sound die de strijdtaferelen die Peter Jackson in hun thuisland opnam voor zijn trilogie Lord Of The Rings extra cachet zouden hebben gegeven. Twee keer metalen klasse.