Het zijn de overweldigende en weidse gitaarmuren die het geweldige, met drama en dynamiek doorspekte debuut van het Schotse The Twilight Sad sieren. Herkenbaar is het zeker, want veel bands kunnen als voorbeeld worden aangesleept, maar wat blijft het toch mooi! Het is ouderwetse shoegazer die nieuw leven wordt ingeblazen en gelijktijdig wordt versneden met de eenvoud van uiterst pakkende singer/songwriter. En het blijft typisch Schots, met Glasgow als centraal middelpunt. Want de band doet denken aan de white noise van The Jesus And Mary Chain en hier en daar aan het explosieve van Mogwai, terwijl zanger James Graham langs Malcolm Middleton van Arab Strap schuurt. Toch heeft het allemaal genoeg eigen smoel om te blijven boeien. Daarnaast heeft de band uiterst meeslepende nummers op het repertoire, die met veel fraaie akkoordwisselingen, delay en distortion kracht bij worden gezet. Het album zit perfect in elkaar: de spanning wordt tijdig opgebouwd en op de juiste momenten barst het los; en daarna wordt, zoals het hoort, de nodige rust gezocht. Luister maar eens naar het schoolvoorbeeld Cold Days From The Birdhouse. Omdat The Twilight Sad geen moment vervelend wordt, is het debuut precies wat je bij het voorafgaande titelloze ep’tje hoopte dat het zou zijn. Uiterst mooi.