Een splitcd’tje als eerste release van een nieuw Belgisch (Limburgs?) label, het is niet zoals de meeste labels het doen. Die doen meteen een uitgebreide compilatie om hun visie duidelijk te maken. Bescheiden lukt het echter ook, zeker als er een band als Pablo Diablo te presenteren valt. Beide Limburgse bands krijgen vijf nummers toebedeeld en Pablo Diablo (grotendeels dezelfde mensen als Solenoid) gaat er meteen op volle snelheid tegenaan. Speedpunkrock heet dit genre dan. Denk aan Dwarves die een potje punkrocken met New Bomb Turks en u heeft meteen een goed idee van hoe deze band klinkt. Ruig, rauw, een ferme lap erop en razen maar. Nummer drie en vier zijn wat trager, maar de band geeft een mooi afscheid middels Thanks For The Ride. Pablo Diablo is zeker een bandje om in de gaten te houden. Zet maar meteen als support voor Peter Pan Speedrock, zodat ze wat naamsbekendheid krijgen. Aan Mr. Mama de eer om de kwaliteit constant te houden, maar dat lukt hen niet helemaal. Er zit iets meer hardcore in de sound verweven, ze gaan er soms wat woester tegenaan maar aan de andere kant klinkt Mr. Mama eigenlijk nogal belegen. Vier nummers weten ze enigszins te boeien maar dan verknoeien ze het helemaal middels een waardeloos zogenaamd lollige afsluiter. Meteen heel hun reputatie naar de kloten, in onze ogen toch. Gitarist Roel, die we ook in Pablo Diablo ontwaren, had zijn maten beter ietwat ingetoomd. Pablo Diablo is zonder twijfel de beste van de twee. Vroeger zouden ze elk een single hebben uitgebracht, en zou alleen die van Pablo Diablo bij ons in de bak zijn beland. Nu zetten we gewoon de cd halfweg af.