Qui (uit te spreken als Qwee) begon in 2000 als het duo Paul Christensen (drums, zang) en Matt Cronk (gitaar, zang) in Los Angeles. Ze debuteerden in 2003 met de plaat Baby Kisses (op Heart Of A Champion), die een mengeling zou zijn geweest van punk, noise, metal en wat experimentele muziek. Zou zeggen we, want net als u hadden we nog nooit van dit duo of die plaat gehoord. Maar daar zal vanaf heden snel verandering in komen. En waarom dan wel? Tja, omdat de twee heren er een derde groepslid bij hebben, en dat niemand minder dan David Yow blijkt te zijn. Jazeker, de charismatische wildeman die ook al de show wist te stelen bij zowel Scratch Acid als het niet te overtreffen Jesus Lizard. Yow doet het ook nu weer met zijn nieuwe band. Zonder de biografie te hebben gelezen, zetten we deze cd op en dachten meteen dat Yow was gereïncarneerd als jonge snaak en twee geestesgenoten had gevonden om de hoogdagen van vooral Scratch Acid te doen herleven. Yow klinkt namelijk een stuk jonger op deze plaat dan op de laatste werkstukken van Jesus Lizard en is bij momenten echt aan het zingen. Hij klinkt ook iets bezadigder, wat minder urgent dan in zijn hoogdagen, maar de man is dan ook al een jaartje ouder. En wees gerust, eenmaal hij zijn duivels mag ontbinden op een podium, zal er weer geen houden meer aan zijn. Een Europese tournee volgt dit najaar maar nu is het met volle teugen genieten van deze schijf. Enig minpuntje vinden we dat de bas iets meer vooraan in de mix mocht hebben gezeten, iets heftiger mag klinken, meer brommen! Zeven eigen composities worden aangevuld met twee verrassende covers. Echoes van Pink Floyd en Willie The Pimp van Frank Zappa zijn niet onmiddellijk nummers die we op Yows lijf zagen blinken, maar Qui zet ze volledig naar hun hand. Schitterend plaatje dat bij elke keer draaien verslavender wordt.