Drie nieuwe releases op Shiver, en drie keer Belgisch bovendien. The Seventh is afgemeten de zwakste band van de drie. Ze strikten weliswaar Tue Madsen voor de mastering en Jörg Uken (werkte met God Dethroned, Dew-Scented, Nightfall) voor de opnames, maar het mag allemaal niet baten. Cursed Earth Wasteland is weliswaar geen slechte plaat, maar ze weet ons nergens te raken of te imponeren. Er zijn voldoende tempowissels, de band poogt bruut te klinken maar de consistentie is wat zoek. Death metal en black metal worden met elkaar vermengd en halfweg de plaat klinkt de band plots een stuk heftiger en aantrekkelijker, maar toch, het kwintet dat The Seventh is, blijft over de hele lijn te braaf en te weinig verrassend. Neverlight Horizon slaagt waar The Seventh dat net niet lukt: beuken zonder te vervelen. Het kwartet gaat snel en speelt moddervette, zeer brutale death metal zoals we het graag hebben. De brul is super, er zit in elk nummer voldoende variatie zonder dat het te traag wordt om lekker loos te gaan en ze kunnen een aardige riff bijeen spelen. Negen nummers doodsmetaal dat niet moet onderdoen voor alle buitenlandse voorbeelden. Chris B. van de in death metalkringen geliefde CCR-studios in Zulte hielp mee om het geluid vorm te geven en slaagde zoals gewoonlijk in zijn opdracht. Na acht knallers sluit Neverlight Horizon (uit Huy) af met een geslaagd industrialstukje, vijfendertig minuten hemelse death metal afrondend. Suhrim is aan zijn derde knaller toe en elke keer we hen horen zijn we er meer van overtuigd: dit is een band met potentieel. De mix van death metal en grind werkt wonderwel, de band is bruut en goor tegelijk. Ze kennen dan ook het klappen van de zweep. Suhrim is, weliswaar in een andere bezetting, al actief sinds 1989! Dan is het niet moeilijk om de link van hun muziek te zien met bands als Gorefest, Illdisposed en Cannibal Corpse. Ze stonden namelijk al op het podium toen de death metalsluizen zich openden. Elk nummer begint en eindigt met een sample, en al is dat een beetje afgezaagd, er blijven leuke vondsten tussen zitten en ze geven toch nog steeds extra cachet aan de hakkerige nummers. Of het aan de drie nieuwe muzikanten ligt of niet: Happy Hour is bij uitstek het beste album van Suhrim tot nu toe. De band haalt net niet het niveau van Aborted en dat wil toch al wat zeggen. Alleen jammer dat de band besloot om de plaat te beëindigen met een livenummer, dat qua geluidskwaliteit heel wat minder is dan de rest.