Ze speelt piano en ze zingt, de Belgische Mathilde Renault. En met OverOceans Aliana Luda levert ze een indrukwekkend debuut af. Niet in haar eentje, al neemt ze wel alle composities voor haar rekening. De basis van het kwartet wordt gevormd door het veelzijdige ritmeteam van Stephan Pongin (percussie) en Arne van Dongen (contrabas). Van groot belang in de groep is het aandeel van de Amerikaanse violiste Caroline Shaw. De piano en de viool bepalen samen grotendeels het klassieke groepsgeluid. Zo verknocht als ik nu ben aan dit schijfje, zo ambivalent stond ik er in het begin tegenover. Juist het overheersende samenspel van piano en viool stoorden mij, evenals de zang van Mathilde Renault, waarbij ik sterk moest denken aan de zang van Stella Vander in de roemruchte jaren 1970-groep Magma. Als ik dit plaatje nu beluister, weet ik niet meer waarom die associaties opkwamen. Het is geen moderne muziek, er wordt nauwelijks geëxperimenteerd, en eerlijk gezegd, moet ik nu veeleer denken aan Jay Clayton, een Amerikaanse jazzvocaliste, die ik lang geleden heb gehoord. Wat aan Stella Vander doet denken is de soms woordloze, abstracte zang van Renault. Bij Magma zongen ze in een zelf bedachte taal, die nog het meest weg had van het voor ons westerlingen ondoorgrondelijke Baskisch.
In zekere zin vult het plaatje I Swear I Saw Garlic Growing Under My Fathers Steps van het collectief 48 Cameras Renaults muziek fraai aan. Ook hier klassieke instrumenten als accordeon, cello, harp, piano en zang. En hoewel er soms een pseudo-klassieke sfeer wordt neergezet, zet 48 Cameras met akoestische en elektrische gitaren, slagwerk, didgeridoo, keyboards en elektronica weer een heel andere sfeer neer. De muziek op dit schijfje, opgenomen tussen 2000 en 2002 (en eerder verschenen op het Interzone-label), klinkt alsof het gisteren is opgenomen. Opvallend is ook de veelzijdigheid. Niet voor niets wordt hun muziek vaak vergeleken met groepen als Swans en Test Dept. en bevinden de aanhangers van 48 Cameras zich in kringen van liefhebbers van industriële muziek, psychedelische neo-folk, art-rock, gothic rock en zelfs etnische muziek. Wellicht heeft dit te maken met de wijze waarop 48 Cameras werkt. Een belangrijk lid is David Coulter. Het vreemde is echter dat hij geen echt lid is, maar een virtueel. Hij levert zijn bijdragen digitaal aan en ontmoet de andere leden nooit. Hetzelfde geldt voor de bijdragen die aan dit plaatje zijn geleverd door Michael Gira en anderen. De muziek ontstaat in de studio, waar telkens slechts door enkele muzikanten aan wordt gewerkt. Onder hen, Jean Marie Mathoul, Jean-Pierre Devresse en Pascal Lacroix.
Of het nou door die vage werkwijze komt, of niet, de opeenvolgende soundscapes die 48 Cameras neerzet, voeren de luisteraar mee door een woud van klankervaringen, boeiend soms, irritant op andere momenten, maar meestal intrigerend en meeslepend.