Glenn Danzig (geboren Glenn Allen Anzalone) heeft de laatste 30 jaar al heel wat muzikale watertjes doorzwommen: eerst speelde hij bij de punky Misfits, vervolgens gaf hij bij Samhain meer toe aan zijn donkere kant, om uiteindelijk met Danzig helemaal loos te gaan en alle grenzen van het fatsoen af te tasten. Danzig staat namelijk voor donker, duister, black, hardcore, alle remmen los. De ergste nachtmerries krijgen een eretribuut. Zijn stem klinkt soms een beetje als Jim Morrison (The Doors) of Elvis Presley, wat zijn bijnaam De Kwade Elvis wel verklaart. Denk aan Pantera, een beetje Filter, een scheutje Ween, een hapje The Cure, een likje David Bowie, en soms nog wat Soul Coughing erdoor, en inderdaad, Danzig paste prima bij deze groepen toen sommigen ervan samenwerkten voor de soundtrack van The X-Files: Fight The Future. Grauw, melodramatisch en hunkerend. The Lost Tracks is een dubbelalbum met niet eerder uitgebrachte nummers, onafgewerkte tracks, songs in een andere uitvoering, of covers. Glenn besloot grote kuis te houden en kwam verschillende pareltjes tegen die op zijn vorige albums nooit bij de rest leken te passen. Dus dacht hij dat het een goed idee zou zijn om de boel samen te smijten en het op de markt te gooien. Het resultaat is niet slecht, hoewel de tweede cd beter klinkt dan de eerste. Het geheel is wel softer dan we van de artiest gewend zijn. Waar is de woede, de frustratie, de somberheid? Ze zijn wel aanwezig, maar je moet goed luisteren. Een paar tracks zoals Deep, Warlok (cd 1) en Soul Eater, Lady Lucifera en Under Belly of the Beast (cd 2) halen de sfeer van zijn vorige platen met een vingerknip weer tevoorschijn, maar het gros is eerder verzamelvoer voor de fans. Er zitten zowaar een paar trage nummers tussen (Cold, Cold Rain en Crawl Across Your Killing Floor) die al helemaal geen steek houden, maar desalniettemin klinkt het geheel niet onaangenaam. Danzigs covers van Bowie (Cat People), T-Rex (Buck McKane), The Germs (Caught In My Eye) en een nummer geschreven voor Johnny Cash (Come To Silver) zijn echter pijnlijk om aan te horen. Dat het nummer When Death Had No Name er twee keer opstaat is dan wel weer leuk, want je hoort de evolutie door de jaren heen. The Lost Tracks is vooral voer voor Danzig-verzamelaars. Wie niets in de kast heeft staan, kan beter met het vroege werk beginnen.