Op creativiteit staat blijkbaar geen rem. Met goed twintig platen in vier jaar tijd blijft Reimer Eising in hoog tempo nieuw werk afleveren. Voor My Dogan haalden we de loftrompet boven. Eising verkeerde in bloedvorm en zijn hyperkinetische, suikerzoete bleeps leverde enkele mooie parels op. Whisper Me Wishes laat ons met gemengde gevoelens achter. Nummers als Coddle en Marcos Cases dragen nadrukkelijk de stempel van Eising en verrassen door de vaart die ze nemen. Het zijn vooral zijn uitstapjes naar de klassieke wereld wat op zich een terugkeer is naar zijn roots, want Eising heeft een opleiding als klassieke pianist die ons minder kunnen bekoren. Het lijzige vioolstuk in De Manke Das of de stroperige pianoriedel in het titelnummer behoren niet tot zijn beste werk. Toch kunnen we niet ontkennen en begrijpen we volledig dat voor Kettel de lokgroep roept om, wil hij verder evolueren, uit zijn vertrouwde biotoop te breken. Al verkiezen we dan eerdere de vrolijke, charmante spielerei van Prarieplant boven zijn belegen klassieke zijsprongetjes. Morgen is een nieuwe dag, klaar voor de toekomst.