Met de vlijt en volharding van een archivaris blijft Infrastition uit het Franse Hardricourt graven in het nationale new wave erfgoed. Dat blijkt vooral een duik in de obscuriteit, want de bands die tot nog toe uit het verleden werden opgevist, doen buiten Frankrijk niet echt veel belletjes rinkelen. Infrastition heeft niettemin de ambitie om werk van onder meer Clair Obscur, Asylum Party, Danse Macabre, Norma Loy, Baroque Bordello, Irrelevant en Excès Nocturne van de vergetelheid te redden. Met Babel 17 en Complot Brunswick krijgt de discografie nog meer gewicht en bewijst Infrastrition dat het ernst is met dat archiveren. Babel 17 vermengt snerpende gitaren met stuwende beats en kiest daardoor positie tussen poppy Electronic Body Music, cold wave, gothic en deathrock. De zanger van dienst heeft uiteraard een grafstem (en een accent om u tegen te zeggen). De vijftien originele tracks van het gelijknamige album uit 1990 hebben de tand des tijds redelijk goed doorstaan en verdienen daardoor een stek tussen The Danse Society, Sex Gang Children en Aimless Device. Zes instrumentale nummers (Rlyeh Suite), vijf livenummers uit 1990 en een nieuwe remix van hun voornaamste culthit Come Into Hell & Murder Hate zijn de obligate extras.
Complot Bronswick laat op Tome 1 (1982-1986) een minder stereotiep en experimenteler geluid horen, al mag ook hier de verplichte grafstem niet ontbreken. Deze lijvige dubbelcd verzamelt twee albums (Maïakowski, Dark Rooms Delights), de LImage Oubliée ep, twee singletracks uit 1985 en nog wat restmateriaal en draagt bijgevolg het volle gewicht van niet minder dan 27 nummers. De sound van Complot Bronswick is bij momenten meer rockgericht dan schatplichtig aan de gekende new wave voorbeelden. The Psychedelic Furs wijzen de richting aan op heel wat nummers, maar evengoed is er ruimte voor theatrale polka (La Joie Sous Le Talon), speelse gekte, performance kunst, dissident cabaret, zwartgeblakerde cold wave en zelfs een ballade. Toch weet ook Complot Bronswick de val niet altijd te ontwijken waarin heel wat bands in de jaren 1980 willens nillens zijn getrapt, namelijk pathos en overacting. Die moeten we er helaas zo nu en dan bijnemen.