Toen James Chance in 1977 in New York arriveerde, raakte hij snel actief in de free jazz en zogenoemde no-wave. Naar zijn smaak beperkten de meeste collegas in de scene zich teveel tot kille noise; Chance vormde een eigen band om wat funk en soul aan die atonale klanken en punkrock toe te voegen. The Contortions spelen zwaar swingende no-wave, of misschien freejazzfunk met een agressieve benadering. In elk geval: hoe dat live klinkt, is in juni 1980 in Rotterdam (jaja!) op tape vastgelegd. Het concert verscheen in 1991 op het label ROIR als Soul Exorcism en wordt nu opnieuw uitgebracht (Soul Exorcism Redux), geremastered en aangevuld met drie bonusjes. Het geluid is niet heel helder en uitgebalanceerd, maar dat hoort er wel bij: zo klinkt een chaotisch concert in de underground. Het optreden druipt van de energie en gekte. Vanaf de opening met een up-tempo, freakerige Jacksons-cover Dont Stop Til You Get Enough tot de afsluiter Contort Yourself. Daar tussen horen we Exorcise the Funk, Melt Yourself Down, een ietwat duistere James Brown-cover King Heroin, Disposable You en andere titels die veelal later in studio-uitvoering zouden verschijnen. Chance schreeuwt met stem en schrille altosax en laat een orgel janken, de slide guitar van Patrick Geoffrois giert, aangevuld met trompet en gitaar en voorzien van vette funky ritmes door drums en bas (respectievelijk Richie Harrison, die ook bij Defunkt speelde, en Al McDowell, uit Ornette Colemans Prime Time). Het zweet druipt uit je speakers. Aan het optreden zijn drie bonustracks van een sessie uit 1987 toegevoegd. Die zijn zeker niet slecht, maar voelen toch overbodig. Zoiets als de muziek die wordt gedraaid wanneer de zaallichten weer aangaan: wie heeft daar na een funkende, rockende, freakende band nog aandacht voor?