We zagen The Afghan Wigs en Therapy? ooit voor het eerst op Rock Herk en vooral de eerste lieten we niet meer los. The National stond er dit jaar op het podium, maar dat wil nog niks zeggen natuurlijk. Intussen heeft ‘Boxer’ zich genesteld in de cdspeler, de mp3stick en andere legale roesmiddelen. En we moeten beamen, in het Limburgse Herk-de-Stad zijn ze er weer in geslaagd een band net voor een grote doorbraak te strikken. Dit Amerikaanse gezelschap klinkt zo verdomt Engels, ideaal voor de tea time dus. De diepe stem van Matt Berninger roept herinneringen op aan de concerten van Tindersticks. Een band die live steeds wist te overtuigen, maar waar we geen schijf van in de platenkast hebben. Te plat, net te melancholisch naar onze oren. The National combineert de kwaliteiten van deze Engelse groep -pakkende melancholische nummers brengen- met een gedreven rock attitude. Vooral het stuwende drumwerk maakt dat er links gelegd kunnen worden met postpunkbands zoals bijvoorbeeld Interpol en natuurlijk Joy Division. De georkestreerde inbreng van piano, strijkers etc. plus het stemtimbre van Berninger roepen dan weer associaties op met de Canadese songschrijver Leonard Cohen. Kortom een veelzijdige plaat die klappen uitdeelt en zalft tegelijk.