‘Transmutations’, het derde album voor het uit Chicago afkomstige Yakuza, is eerlijk gezegd heel wat minder overdonderend dan voorganger ‘Samsara’. De band neemt deze keer gewoon een beetje te veel hooi op zijn muzikale vork. De kruising van metal met jazz is natuurlijk gebleven, en ook de metalvreemde opstootjes die worden gespeeld op saxofoon of piano zijn over de hele lijn opnieuw present. Snoeiharde riffs en felle metaluithalen doorspekken de jazzy uitstapjes maar het is de zang die spelbreker speelt. De opgefokte brul past nog steeds uitermate goed in het plaatje, maar de cleane en brave zangstukken die deze keer nogal alomtegenwoordig zijn, nekken het geluid. En ook muzikaal zit het niet steeds snor. Yakuza wil teveel vondsten in een nummer steken, waardoor de chaos meermaals op de loer ligt. In plaats van goed uitgewerkte, aan jazz refererende structuren verzandt de plaat meermaals in een niet te volgen kakofonie. De tragere stukken, ‘Raus’ bijvoorbeeld, halen de coherentie nog eens extra onderuit. Yakuza wil gewoon teveel tegelijk. De ideeënrijkdom iets meer kanaliseren voor de volgende plaat en we sluiten Yakuza volgende keer weer in de armen. Maar nu even niet.