Zenuwachtige junglebeats, jazzy hiphop en elektro – de vijf heren van Sayaz Jazz Machine smijten het met gemak allemaal door elkaar. De afwisseling tussen dub (‘Avant qu’elle ne parle…’), broken beats (‘Distante Ya’), en samplerexperimenten (‘Flosshilde’) klinkt interessant op papier, maar valt in de praktijk wat tegen. Het kwintet ondervindt problemen om de hoeveelheid aan stijlen tot één coherent geheel samen te brengen. De verschillende invloeden worden netjes opgedeeld en nummer per nummer gepresenteerd aan de luisteraar. Dat gecombineerd met de vele en vooral arbitraire tempowisselingen op elke track maakt het geheel tot een taaie kluif. Ook de kwaliteit van de gastrappers laat meer dan eens te wensen over. Zo heeft de Spaanstalige Anita Tijoux moeite om haar flow aan te passen aan het hectische verloop van de muziek en klinkt de Duitse rap van gastvedetten Broke Gringos niet bepaald okselfris. De bedoelingen zijn goed, maar de muzikale uitvoering van langspeler ‘No Me Digas’ hinkt een paar jaar achterop.