Het kwartet Kinski staat garant voor vernieuwing. De band heeft zich doorheen zijn carrière geleidelijk aan van de postrockstempel ontdaan, vooral doordat de vier heren niet ophouden om te experimenteren en er hun hand niet voor omdraaien om hun sound te verbreden. Deze keer -het haar van puristen rijst nu reeds ten berge- stapt Kinski voor het eerst af van het puur instrumentale karakter van zijn muziek en komen er zowaar zanglijnen piepen in een drietal nummers. Kinski zou Kinski niet zijn als de zang niet ten dienste zou staan van de nog steeds voornamelijk instrumentale nummers natuurlijk. Vooral in Passwords & Alcohol dienen de lyrics van Chris Martin de opbouw van het nummer, dat als vanouds wordt neergepoot met psychedelisch beïnvloedde gitaarstormen en inventief drumwerk. Mondjesmaat wordt het plechtstatig instrumentale karakter van Kinskis muziek aangevuld met zang die niet eens zo verrassend blijkt te zijn. Alleen in Dayroom At Narita IntL valt de zingende Martin te veel op. Dit nummer lijkt dan ook net te veel op een standaard rocknummer om binnen het geheel te overtuigen. Het is echter wel de enige track die de consistentie van dit album wat onderuithaalt. In tegenstelling tot de twee voorgaande albums op Sub Pop (Airs Above Your Station en Alpine Static) klinkt Down Below Its Chaos niet als een aaneenschakeling van een aantal interessante nummers, maar klinkt de plaat als een volwaardig geheel. Kinski heeft duidelijk nog groeimogelijkheden en lijkt stilaan genregenoten als Mono of Explosions In The Sky te overstijgen. En daar doen de uit jaren 1970 hardrock stammende riffs in een track als Boy I Was Mad niets van af. Integendeel.