Met ‘Racket’ zet William Bennett de volgende logische stap in zijn fascinatie voor Afrika. Eerder duikelde hij al (volgens velen valse) Afrikaanse noisegroepen op (‘Extreme Music From Africa’) en het artwork op de vorige cd’s had een kleurpalet dat we in heel wat evenaarrepublieken terugvinden. De grootste evolutie (sommigen prefereren revolutie) is het gebruik van etnische percussie-instrumenten, en Bennett ontpopt zich als een woest djembespeler. Tegenwoordig spreken we dus van Extreme Acoustic Music. De elektronica blijft sluimeren op de bodem van elke track, waardoor de extremiteit uit het verleden plaats maakt voor subtiliteit. Dit geldt ook voor de teksten. In Gonzo 60 gaf Bennett al een woordje uitleg bij zijn transfer van seksueel misdadige provocateur (en dader) naar geweld(dad)ige psychotherapeut/slachtofferhelper. De confronterende inzichten en pijnlijke vragen worden ons giftig en vervormd toegeschreeuwd door dirty word specialist Philip Best. Controverse blijft gegarandeerd: sommige fans van de extremiteiten uit het verleden zullen teleurgesteld afhaken, terwijl de toenemende salonfähigheit van Whitehouse in gesubsidieerde cultuurkringen voor verhitte discussies zorgt, en een derde groep alles wat Whitehouse aangaat per definitie belachelijk blijft vinden. Er circuleren geruchten dat ‘Racket’ de laatste cd van Whitehouse is, en dat Bennett in de nabije toekomst met een Afronoise project zal komen aanzetten. Misschien staat de interessante en atypische instrumentale afsluiter ‘Bia Mintatu’ symbool voor deze overgang?