Wanneer Lou Reed in 1975 ‘Metal Machine Music’ uitbrengt, jaagt hij zowat de ganse muziekwereld tegen zich in het harnas. Fans en crititici omschrijven de plaat zowat unaniem als onbeluisterbaar, pretentieus en vooral als commerciële zelfmoord. Platenzaken retourneren de dubbellp in nooit eerder vertoonde aantallen. Reed, die na het opdoeken van The Velvet Underground, met klassieke albums als ‘Transformer’ (1972) en ‘Berlin’ (’73) een succesvolle doorstart als soloartiest had gemaakt, kon tot dan toe nauwelijks iets fout doen. ‘Metal Machine Music’ zou hem echter haast zijn carrière kosten. De ongenaakbare, enigmatische halfgod van de New Yorkse avant-garde leek te wankelen op zijn voetstuk. (Niettemin zijn er ook tal van critici en fans die blijven beweren dat Reed op die manier een fuck you-gebaar maakte tegenover zijn toenmalige platenfirma RCA.) Hoe het ook zij, de wereld was duidelijk niet klaar voor een hermetische plaat vol noiseloops en gitaarfeedback. Vandaag kijkt niemand meer op van een portie herrie meer of minder en bewieroken hedendaagse artiesten als Lasse Marhaug (Jazkamer) of Sonic Youth het album uitdrukkelijk als een invloedrijke stap in de ontwikkeling van de zogenaamde free music. Het Berlijnse elfkoppige avant-garde kamerorkest Zeitkratzer onder leiding van Reinhold Friedl heeft nu meer dan een kwarteeuw later de haast onmogelijke taak op zich genomen om ‘Metal Machine Music’ integraal te vertalen naar een klassieke, akoestische concertbezetting. De livepremière met een korte gastbijdrage van de man zelf vond plaats in 2002 in het Berlijnse Festspielhaus en de weerslag daarvan is nu verkrijgbaar op cd en dvd. Wie Reed een overgewaardeerde en vooral nukkige klier vindt, raden we aan om met een grote boog om deze interpretatie heen te lopen. Zij zullen dit anno 2007 nog steeds als pretentieus en onverteerbaar bestempelen. Wie zweert bij The Wire en in zijn/haar kast ook John Cage, LaMonte Young of Tony Conrad heeft steken, zal zonder meer opkijken van het markante resultaat.