Mogen we nog eens iets aanprijzen? Robert Wyatt’s nieuwe plaat komt bij mij in de platenkast tussen grootheden als Scott Walker en Lee Hazelwood te staan. Ook muzikale zonderlingen met een eigengereide levenswandel en een handvol klassiekers op hun palmares. Moet het nog gezegd? Wyatt was drummer bij het artrock gezelschap Soft Machine, viel met een zatte kop uit het raam en is daarna verbannen tot de rolstoel. Maar dat belet hem niet een zeer sterke catalogus bij elkaar te spelen. En ‘Comic Opera’ mag zeker tot een opmerkelijke release in zijn oeuvre gerekend worden. Hij maakt een plaat die best tot de avant-garde pop wordt gerekend, Jazz, pop en rock vinden elkaar op dit album. Er speelt ook schoon volk op mee, Brian Eno, Paul Weller, Phil Manzenera (Roxy Music) en Anja Garbarek zijn van de partij. Allemaal namen die weten hoe ze een aanstekelijke song moeten invullen, en Wyatt weet hoe hij ze in elkaar moet steken. Het album is opgebouwd uit drie bedrijven. Het eerste deel zijn wat donkere barokke pop parels, in het tweede deel is het iets lichter hier komt de jazz duidelijker naar voor, het derde stuk is het eigenzinnigste deel met veel zuiderse muziek en bijhorende dramatiek en temperament. Wyatt zingt hier ook enkel in het Spaans en Italiaans. Een voortvloeisel uit zijn communistische gedachtegoed en Cubaanse waardes? Voor de modale muziekliefhebber is ‘Comic Opera’ een rijke plaat vol eigenzinnige pop parels en op jazz geschoeide vrije expressie, een aanrader.