Grails speelt luide, gitaargedreven, volledig instrumentale muziek. Ja, bij ons gingen er òòk alarmbellen ter grootte van kathedraalklokken luiden. De ticks van het genre hebben van postrock ondertussen zowat het eenentwintigste-eeuwse equivalent van twaalfmatenblues gemaakt; ongeveer even voorspelbaar dus als de files naar de zon op 1 juli. Wie niét aan de ticks lijdt, is géén postrock, laat ons dat voortaan als een afspraak beschouwen. Grails ontwijken op Burning Off Impurities hun derde langspeler, ondertussen – alvast sierlijk de clichés en laten zich niet aan een formule vangen. Ze leggen bedden van diepe dubby bassen, waarover ze in Arabische toonladders loos gaan. Rock the Casbah! Duizend-en-één-nacht! Dread Zep! Ze fingerpicken een bluesstamper en het kan hen duidelijk geen ene reet schelen of ze daarmee al dan niet genrebevestigend bezig zijn. We menen zelfs ergens een spinet te horen. Een spinet! Of toch niet? Waar is Sigiswald Kuyken als je m nodig hebt?