Drie jaar terug was The Blue Album de plaat die de split voor Orbital inluidde. De samenwerking was na meer dan tien jaar op een dood punt beland. Begin jaren 1990 waren de broers Hartnoll samen met groepen als The Orb, Underworld en The Shamen mee verantwoordelijke voor de doorbraak en de volwassenwording van de dansmuziek. Orbital ontgroeide de clubs en bewees met een resem live-sets, herinner u de twee lichten op hun hoofden, futuristische videoclips, en vooral met klassiekers als Snivilisation en In Sides dat elektronische dansmuziek inhoud had. Drie jaar na de split brengen de broers elk afzonderlijk een plaat uit. Paul Hartnoll verraste ons deze zomer aangenaam met The Ideal Condition waarmee hij bewees nog steeds de knepen van het vak te kennen. Gelijktijdig, een kwestie van de promotiemachine optimaal haar werk te laten doen, brachten ze ook een dubbele verzamelaar en dvd uit van hun talrijke passages op het Glastonbury festival. De andere helft van het duo Phil Hartnoll komt nu als Long Range, een samenwerking met Nick Smith, op de proppen en hij doet exact wat zijn broer ook al deed, een spin-off breien aan zijn verleden als Orbital. De negen nummers op Madness And Me zijn vakkundig in elkaar gepaste loepzuivere, elektronische popnummers met een episch randje. Het recept waarmee Orbital faam verwierf. Voor de fans van Orbital is Madness And Me een welgekomen aanvulling in hun collectie, al kan men de bedenking niet onderdrukken dat de som sterker was dan de afzonderlijke delen. Het is volgens ons enkel een kwestie van tijd voor de reünie zich aankondigt.