Ondanks onze sympathie voor dit fijne initiatief, moeten we vaststellen dat de jongste lichtingen slechts in beperkte mate onze aandacht kunnen vasthouden. Na bijna negentig kleurrijke en gelimiteerde dreunsingles is het verrassingselement natuurlijk volledig verdwenen, en tot overmaat van ramp lijkt de nieuwste generatie een twijfelachtig minimalisme te huldigen. Zo maakt de Japanse labelbaas (Critical Path) Onodera een degelijke maar routineuze mix van gitaren die klinken als kerkorgels en schaarse pianotoetsen. Mooi, maar weinig relevant als je een discografie van Brian Eno binnen handbereik hebt. Murmer zoekt zijn heil in eigen huizen (Londen en Parijs), en mengt de dreun met (meestal onbewerkte) veldopnames van natuurgeluiden, een achterpoortje, een halsketting en een computerventilator. Af en toe worden we opgeschrikt door hardere fragmenten die enige gelijkenis vertonen met de locked grooves van Boyd Rice. Het meest opvallende kenmerk van de 7inch van Murmer is de unieke hoes: een handgemaakt gedroogd papierpapje met enkele huislijke fossielen (haar, stof, papier) van de maker. Ook Licht-Ung kiest voor de genrekenmerkende basisbrom (op basis van feedback) en enkele hogere tonen die afkomstig zijn van gemanipuleerd glas en metaal. Al deze singles zijn, zoals het hoort, geperst op bontgekleurd vinyl en gelimiteerd tot driehonderd exemplaren.