De nieuwe Björk wordt ze wel ns genoemd: Natalie Beridze (Goslab) uit het Georgische Tbilisi. Ze heeft net als de Ijslandse trol een ietwat minder voor de hand liggende roots, maar verder houden de overeenkomsten toch in grote mate op. Haar invloeden en voorbeelden situeren zich immer elders. Op Alice In Wonderland bewijst ze namelijk herhaaldelijk eerder aan te leunen bij de exotische kant van Chris & Cosey, zoals onder meer Scull Disco Vs Bermuda illustreert. Op Into The Lost Moments (uit The Other) klinkt ze dan weer als de immer opportunistische Madonna die krampachtig het hippe volkje tracht te pleasen. Alleen geloven we de Amerikaanse al lang niet meer, terwijl Beridze haar minstens even grote muzikale ambities vertaalt in dito en spannende composities. Daarbij krijgt ze overigens het volle vertrouwen van Thomas Brinkmann die haar na Stupid Rotation opnieuw de kans biedt om deel uit te maken van zijn label, Max Ernst. Dat ze daarbij alle ruimte krijgt, bewijst de flink gevulde dubbelcd Size And Tears/Alice In Wonderland. Die volle 145 minuten (en 48 nummers) doorgronden, blijkt echter een flinke kluif, niet in het minst door het amalgaam van stijlen en geluiden. Cd 1 wisselt jazzy pianomotieven af met klassieke knisperende IDM; deel twee is meer songgericht (inclusief normale zangpartijen), maar in elke kier sijpelt haar drang naar experiment door, waardoor het nooit hapklaar of voorspelbaar wordt. Zo sluit ze bijvoorbeeld Alice In Wonderland af met deviante spoken word, om maar aan te tonen dat we hier niet te maken hebben met een zoveelste niets zeggende, inwisselbare elektronische release. Die stilistische overkill en de (te) lange duur spelen echter wel in haar nadeel. Het wordt na een poos allemaal wat te veel van het goede. The Other is gelukkig meer gefocust, al kan ze ook hier niet nalaten om dwangmatig elk stilistisch keurslijf af te gooien. Het album opent met Kompakt/Raster Noton ambient en springt vervolgens van elektropop (Beam Plaster met gastvocalen van Pluramons Marcus Schmickler) naar (industriële) techno (Weeksends) en IDM; én terug. Dé klapper is zonder meer Break dat ze schreef voor Ryuichi Sakamotos Chain Music. En als die grote Japanse meneer er volgens goed ingelichte bronnen- tranen van in zijn ogen kreeg, wie zijn wij dan om daar iets tegen in te brengen?