Het label verwijst naar een plaat van het inmiddels overleden psychedelisch warhoofd Syd Barrett. De titel van de plaat maakt duidelijk dat we te maken krijgen met psychedelische muziek en het zou, volgens de titel en het opzet, ook grappig moeten zijn. De band deed er alles aan om een verhaal op te bouwen dat deze release zogenaamd een gevonden satirische parel uit de jaren 1960 zou zijn, inclusief de liner notes. Alle clichés uit die roemruchte jaren 1960 worden op een hoop geveegd en tot nieuwe nummers gekneed. Lullige of onbegrijpelijke teksten, bloemige tierelantijntjes, nepradioreclames, stevige fuzzgitaren, veel verwijzingen naar klassieke platen van The Beatles, The Kinks, vroege Pink Floyd en nog een hele resem andere bands wiens namen ons onbekend zijn omdat we eigenlijk niet thuis zijn in al die kweelbandjes uit de jaren 1960. Vinden we deze plaat dan op zijn minst grappig? Tja, ook bij humor verschillen smaken en wij snappen eigenlijk de ballen van deze plaat. Fervente liefhebbers van muziek uit die tijd zullen deze schijf, opgenomen in 2002 maar pas nu bij ons verkrijgbaar, omhelzen voor zijn ludieke verwijzingen en inside jokes. Wij gooien ze op de hoop die we ooit nog eens gaan beluisteren als we besluiten teensletsen aan te trekken. De leden van Alices Orb zouden trouwens de plegers van dit werkstuk zijn. Maar dat is hun probleem.