2007 leverde op de valreep nog dit meesterwerkje op. Het bewijs meteen dat een leven in de oude funk niet tot verstarring moet leiden, maar het vertrekpunt kan zijn voor een boeiende vernieuwingstocht. Malcoms Catto is een van de leidende figuren uit de Britse deep funkbeweging. Als schattenjager voor het label Jazzman speurt hij de VS af op zoek naar vergeten en verloren gewaande parels. Als drummer is hij onder meer actief bij DJ Shadow en in de kringen rond hiphopproducer Madlib. Met The Heliocentrics vertrekt Catto vaak vanuit funky drumpatronen, maar dan wel nog nauwelijks herkenbaar. Hij verknipt en plakt dat het een lieve lust is, maar alle tracks zijn wel oorspronkelijke composities. Zijn zeven muzikanten komen uit jazz, funk en zelfs klassieke muziek. Om maar te zeggen dat dit een complex, maar uitermate boeiend album is. Denk aan extreem verknipte funk, met een zware schaduw van Sun Ra, de duisternis van dubstep, vleugjes Ethio-jazz en een occasionele flard India. Dit alles kan een pretentieuze brij opleveren, maar Catto weet die val met brio te vermijden. Goed, het thema mag dan al flink new age zijn: een reis naar Out There, naar het buitenaardse, als symbool voor de reis naar het buiten bewustzijn. Maar dat thema brengt op geen enkel ogenblik het broeiende en afwisselende van de muziek in het gedrang. Goed van Catto dat hij onontgonnen paden verkent.