Dat is nog eens een beschrijvende titel. Het is inderdaad emotionele krachtpatserij wat Elephant Leaf op dit schijfje heeft gezet. De muziek van Stephan Ink is op zichzelf al broeierig genoeg, in die zin dat er een explosie op de loer ligt, de muziek klinkt ingehouden, als een rommelende vulkaan die op het punt van uitbarsten staat. De viool op Cao. Timbuctou and Mopti is daar een van de best klinkende voorbeelden van. Zangeres Lucie Dehli hanteert dezelfde vorm in haar ijle en vaak hoge stem waarmee ze zanglijnen neerlegt die op eigen wijze langs de melodie van Ink lopen. Het verschil met het verleden is duidelijk. De muziek van Ink en Dehli is inmiddels een stuk lieflijker dan de donkere industrial die de twee begin jaren negentig als Vicious Circle maakten. En ook het daaropvolgende View had nog niet de sfeer van dit Elephant Leaf. Hier en daar klinkt een verre echo van Björk, maar ook hun eigen verleden hebben de twee natuurlijk niet losgelaten. Evolutie, geen revolutie. Het gaat ze goed af.