De slechte nasmaak van de naam (muziek is een ernstige zaak en wij lachen nooit) wordt ruimschoots goedgemaakt door het strakke artwork van labelbaas Harco Rutgers. Het brein achter dit Nederlandse éénmansproject is in zowat alle cultuursectoren actief, en daarom heeft het jaren geduurd eer zijn debuutcd-r de vrije uitloop kreeg. We worden geacht melding te maken van de spastische (kip na gifinname) bewegingstijl van de maker, en als we zijn muziek onder de loep nemen, lijkt dit de logica zelve. Computergestuurde elektro bliept en prikkelt op een bedje van nerveuze beats en enkele geluidsexperimenten, terwijl een vervormd stemmetje voor zich uit neuzelt. Een titel als ‘Monkey Bonkey’ mag volstaan als bewijs dat we ons aan het lollige uiteinde van het minimale elektronicaspectrum bevinden. ‘Lo Fi’ is zeker een aangename luisterbeurt waard, maar met uitzondering van het ultrakorte afsluitende hitje ‘Wannabe’, blijft deze cd-r even lang hangen als de glimlach die hij veroorzaakt.