Ik ben dol op verrassingen. Het liefst fijne verrassingen, maar ook een onplezierige verrassing kan ik waarderen. Zowel 48 Cameras als Biota verrassen me met hun laatste cd’s. 48 Cameras met ‘After All, Isn’t Tango The Dance Of The Drunk Man’, Biota met Half A True Day’.
De verrassing van de eerste zit hem niet in een nieuwe, onverwachte koers. Die zit hem in de verdieping die toch weer mogelijk lijkt. Eerder had ik het gevoel dat ze niet veel verder kwamen met hun etherische, verstilde, eclectische avant-rock. Dat het geen echt nieuwe cd betreft, is ook geen verrassing. Die werd opgenomen tussen 2003 en 2005. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, bijvoorbeeld dat hun muziek bij mij in de tussentijd meer is geland. Niettemin blijft mijn indruk overeind dat ze inhoudelijk meer de diepte ingaan, dat de combinatie van akoestische en elektronische instrumenten meer verfijnd is, dat teksten en zang beter verweven zijn.
De belangrijkste verrassing bij Biota is dat ik ze vooral ken als een gezelschap dat haar muziek in de studio zo lang en kundig manipuleert dat er een dichte musique concrète-achtige geluidsmassa ontstaat waarin alle kleine geluidjes precies op hun plaats vallen, maar waar eigenlijk maar relatief weinig ruimte is voor verfijning, laat staan voor gevoel. Op ‘Half A True Day’ is dat alles gelukkig anders.
Verrassend is ook dat Biota’s werkwijze op zich niet is veranderd. In tegendeel. Aan het album werd zes jaar gewerkt, wat heel normaal is voor dit gezelschap. Opnamen -live en in de studio- worden later onder de loep genomen en gemanipuleerd met onder andere elektronica en computers.
Critici menen dat deze werkwijze de muziek doodt, zelf heb ik dat nooit zo ervaren, daarvoor was de muziek toch altijd weer te levendig en intens.
Ondanks het feit dat het ontstaansproces van ‘Half A True Day’ niet afwijkt van vorige albums, doet de muziek dat wel. Ze is nog altijd even complex en bevat laag op laag op laag. Niettemin is hun muziek niet eerder zo vol onderhuids leven geweest. En niet eerder zo welluidend en pakkend. Wat voor 48 Cameras bijna vanzelfsprekend is -het creëren van een intieme band tussen muzikant en luisteraar-, dat bereikt Biota nu ook. En ook dat is een (uiterst plezierige) verrassing.