Here We Are is de opvolger van het album Living Is The Best Revenge uit 2002 en is net als die plaat een wat onsamenhangend geheel. Simpelweg omdat er teveel vullertjes op staan en het aantal echt goede tracks nogal aan de lage kant ligt. Gregg Kostelich is nog steeds de onbetwiste leider van The Cynics (Pittsburg, USA), en schrijft ook, al dan niet samen met andere groepsleden, alle nummers. Openen doet de plaat met het flauwe titelnummer en ook de afsluitende pianoballade Courtney is niet echt een supernummer. In totaal tellen we, ook na herhaalde beluistering, slechts vier echt goede songs (van de twaalf): Coming Round My Way, The Ring en vooral Hard To Please en What She Said. Om de puurheid van hun beatmuziek, geïnspireerd op de jaren 1960, kracht bij te zetten werden negen van de twaalf nummers in mono opgenomen, maar dat is er niet echt aan te horen. De band, actief sinds 1986, maakt er duidelijk een gewoonte van om met elk album dezelfde fout te maken: veel matige tracks tussen een paar pareltjes. Net als The Lyres, The Fleshtones of The Chesterfield Kings, die in hetzelfde bedje ziek zijn en hun platen ook al volstouwen met afdankertjes, zijn The Cynics, net als hun mede garagerockrevivalisten, vooral op een podium het best te genieten. Dan vallen die mindere nummers nauwelijks op door de tomeloze energie die dit soort bands live tentoonspreiden.