Fuzz Orchestra bewandelt sinds 2005 zijn eigenzinnige paden, als zijspoor van de bands Bron Y Aur en Collectivo A6, waar de heren regulier deel van uitmaken. Het trio vertrekt vanuit vrije improvisatie en voegt geleidelijk aan rock toe aan hun geluid. De acht nummers, geperst in net geen half uur, zijn gebouwd vanuit drums en gitaar. Niet zo speciaal, maar daar zorgen de bevreemdende samples uit oude films, fragmenten van oud obscuur ingesproken vinyl, manipulaties van radio-uitzendingen en flarden noise wel voor. Net die toevoeging van analoge effecten en allerlei geluiden, waaronder ook alle vocalen, geven extra cachet aan de plaat. Fuzz Orchestra maakt op die manier een soort postrock die nauw aanleunt bij de dwarsheid die releases op Skin Graft meestal tentoonspreiden. Postrock met een serieuze hoek af. Eveneens ontsproten vanuit Bron Y Aur is het vanuit Sardinië opererende Plasma Expander. Free rock is een passende benaming voor de zeven nummers, die telkens zon vijf minuten loos gaan. Ook bij Plamsa Expander worden de grenzen van post-en krautrock opgezocht en geslecht door toevoeging van een scheut noiserock. Vooral de fragmentarisch aanwezige zang doet ons denken aan een legendarische band als Shorty (voorloper van het superieure U.S.Maple), waar Al Johnson experimenteerde met in stukken getrokken zang/woorden. De plaat is iets minder experimenteel dan die van Fuzz Orchestra. Er wordt meer rechtlijnig gerockt en hier en daar worden wat op blues geïnspireerde accenten toegevoegd. Beide bands bewijzen dat ook in Italië avontuurlijke, uiterst moderne muziek wordt gemaakt.