Zeven jaar terug bracht een bescheiden hype rond Noorwegen Kim Hiorthøy naar de voorgrond. Hiorthøy liet zich vooral opmerken door zijn grafisch inzicht en talent. De serie minimalistische ontwerpen die hij maakte voor het Rune Grammofonlabel – herinner u de monotoon gekleurde platenhoezen van Super Silent -en Motorpsycho en als we goed geïnformeerd zijn, zelfs één voor het Belgische (K-R-A-A-K)³- zorgde er voor dat de man uitgroeide tot één van de belangrijkste grafische ontwerpers van het moment. Muzikaal vond de man onderdak bij het Smalltown Supersoundlabel van Joakim Haugland. Op zijn debuut Hei grossierde hij met folkklanken, dansmuziek en analoge apparatuur en wist hij het geheel te vangen in een melancholische sfeer. Zijn op folk gebaseerde post-indietechno, een term die we hier zomaar uit onze mouw schudden, maar die wel degelijk goed omschrijft waarover we het hebben, effende het pad voor volgelingen en labelgenoten als Lindstrom en Bjorn Torske – twee producers die aansluiting zochten bij de cosmic discobeweging die nu haar gloriedagen kent. My Last Day, Hiorthøys nieuwste worp kan de hooggespannen verwachtingen echter niet inlossen. Daarvoor refereren de nummers te sterk naar zijn vroeger werk. Van enige creativiteit of inventiviteit valt op My Last Day haast niets te bespeuren. Nummers als Album en de opener I Thought We Could Eat Friends zijn degelijk in elkaar gepaste nummers, maar in zijn algemeenheid is My last Days vooral een weinig overtuigende herhalingsoefening.