Cobblestone Jazz bestaande uit Tyger Dhula, Mathew Jonson en Danuel Tate – is een groep in ware zin van het woord, hetgeen behoorlijk ongewoon is in dancekringen. De werkmethodes van de drie wijken immers af van de standaardpatronen die doorgaans in studios van producers gevolgd worden: er wordt geïmproviseerd, op mekaar ingespeeld en losjes gemusiceerd. Daarmee benaderen ze één van de basisprincipes van de jazz, een genre waarmee al van in de begindagen heel wat technoartiesten koketteerden. Slechts zelden werd evenwel zon overtuigende jazz feel benaderd zoals Cobblestone Jazz. Live spelen is dan ook het summum voor het trio uit Vancouver, vandaar dat dit album geconcipieerd werd op een wijze die dat hoorbaar maakt. Jonson ontpopte zich in de eigentijdse techno als lieveling van het journaille en van heel wat collegas. Hij houdt de boel hier dikwijls strak en niet overladen en weet net als Dhula – wat een track nodig heeft om naast alle muzikaliteit ook dansbaar te zijn. Tate is dan weer een echte jazzmusicus met een oor voor mooie harmonieën. Er wordt op 23 Seconds lekker gepingeld op een Rhodes, een Roland SH-101 en nog wat andere synthesizers. Vocoders vervormen vrolijk en de effecten komen altijd op tijd. Het enige minpuntje van de plaat is dat een aantal nummers te lang blijken om de aandacht te blijven vasthouden. Op een bijkomende cd vinden we twee tracks terug die eerder verschenen op Jonsons label Wagon Repair en inmiddels grijsgedraaid werden door talloze deejays, met name Dump Truck en het in een oosterse sfeer badende en heerlijk bedwelmende India In Me. Verder bevat het album ook een liveregistratie van een optreden in Madrid, en precies hier wordt de essentie van Cobblestone Jazz prachtig gecondenseerd.