De ziekte van Mick Harris (Scorn), die tegenwoordig vaak live deel uitmaakt van Black Engine, verhinderde dat de geplande concerten, onder meer in de 4ad in Diksmuide, konden doorgaan. Gelukkig is er wel de schitterende cd die de band heeft ingeblikt, weliswaar nog zonder Harris. Eraldo Bernocchi is wel present, net als de drie leden van Zu, de Italiaanse motor van dit project. Waar het bij Zu allemaal begint bij jazz, is dat bij Black Engine veel minder het geval. Improvisatie is het vertrekpunt, om vuiteindelijk te komen tot een geluid dat nauw aanleunt bij wat Kevin Martin destijds met zijn uitgebreide orkest God produceerde. Loeiharde bassen die dermate diep grommen dat onze broekspijpen ervan gaan wapperen, mokerslagen op de trommels, trefzekere uithalen op de saxofoon en Bernocchi die zijn stoorgeluiden inzet wanneer hij vindt dat dat het beste uitkomt. De sax is minder prominent aanwezig dan bij Zu zelf. Hij wordt gerichter, doelmatiger, efficiënter zelfs, ingezet. Minder schel dan een Peter Brötzmann, maar het scheelt meestal niet veel. Denk ook aan de schitterende werkstukken van de Britse bands B-Shops For The Poor en Sonicphonics om de muziek van Black Engine te situeren. De invloed van Martin reikt verder dan alleen maar het heavy geluid. Dubby ritmes bijvoorbeeld zijn terug te vinden op A Wolf Day. Absoluut prijsbeest, en dat is geen sinecure om er eentje uit te halen tussen tien schitterende tracks, is volgens ons Cut It, Pack It, Ship It. Black Engine is God. Verspreid het woord.