Einde jaren 1960 sloeg freejazzsaxofonist en innovator Albert Ayler een andere weg in (zie GC#82). Hij keerde terug naar de songstructuren van rhythmnblues, gospel en rock. Het oordeel der critici: nietszeggende muziek, voorzien van tenenkrommende mystieke teksten van Aylers partner Mary Parks. Heden ten dage onderkent men er ook de creatieve momenten in, maar de laatste platen worden nog steeds als minder beschouwd. Volgens improvgitarist Henry Kaiser zijn de ideeën van deze albums uit de periode 19671969 nog steeds onvoldoende opgepikt. Hij stelde daarom vorig jaar een septet samen met muzikanten uit zowel de moderne jazz en improvisatiemuziek, als uit de alternatieve rock. Niet alleen wil Kaiser alsnog de potentie van Aylers latere werk onderzoeken, tevens vindt hij dat de toenmalige boodschap van universele liefde ook nu (opnieuw) verkondigd mag worden. De nadruk ligt dan ook op de songs van Ayler. Het septet speelt de composities niet klakkeloos na, integendeel. The Songs of Albert Ayler bevat interpretaties die meer (free)jazz en experimenteler klinken dan de oorspronkelijke stukken. Invloeden op en tijdgenoten van Ayler komen duidelijk naar voren. Van het prevelende, biddende van Coltranes late opnamen, tot een gitaar zoals Jimi Hendrix had kunnen klinken, wanneer diens jazzavontuur was doorgegaan. Maar, zoals Ayler jazz met de contemporaine rock wilde verbinden, zo laat Kaisers septet ook hedendaagse invloeden toe. Is bijvoorbeeld New Generation bij Ayler rhythmnblues met een flinke scheut soul; bij Kaiser en co wordt dit freejazz en Sonic Youth-achtige rock. Elders hoor je weer invloeden van Michael Gira en Jarboe. De interpretaties zijn minder toegankelijk dan Aylers oorspronkelijke songs, maar juist met de vrije benadering en de verbinding met hedendaagse alternatieve rock, pakken de muzikanten de idee van Ayler op. Dat maakt Healing Force een mooie hulde, én een goede plaat op zichzelf.