Hoewel ‘Lone Light’ recent verscheen, stammen de opnamen al uit 2005. De elektroakoustische improvisaties zijn, zo melden de muzikanten van Time & Tide, bovendien tot stand gekomen bij volle maan. Mystieke suggesties leiden nog niet tot goede muziek, dus de vraag is gewoon: hebben we hier te maken met een interessante cd? Het antwoord is positief. ‘Lone Light’ bestaat uit zes tracks, die klinken als een opeenvolging van sferen. De afzonderlijke stukken ontwikkelen zich redelijk snel, met soms ook abrupte overgangen, maar de cd laat zich goed beluisteren als één aaneengeweven klanktapijt. Time & Tide, met gastmuzikanten, gebruikt onder meer tapes, synthesizers, gitaar, stem en laptops, aangevuld met verdere, onbenoemde klankbronnen. Dit resulteert de ene keer in trage, pulserende tonen, drones of industrieel aandoende ruis, een ander keer in dichte lagen van vervormde, krassende en knetterende klanken. Elders klinken op een laag van aanhoudende tonen (al of niet gefragmenteerde) stemgeluiden, dan weer klinkt een flard filmmuziek. Voor luisteraars die de houvast van duidelijke structuren of ontwikkeling zoeken, is deze cd wellicht een uitdaging. Daar staat tegenover dat de korte duur – in totaal een kleine 25 minuten – en snelle wisselingen van sferen zorgen dat het boeiend blijft. Een compacte, maar (wellicht juist daardoor) fraaie auditieve reis.