Zoals we van het Nederlandse At The Close Of Every Day ondertussen gewoon zijn, is de verpakking van het nieuwe album weer bijzonder. Na bijvoorbeeld het liedboek bij het album ‘De Geluiden Van Weleer’ is deze nieuwe plaat verpakt in een zilveren verpakking met een mooie ererozet erop. Maar niet alleen de verpakking is mooi, ook de muziek is weer de moeite waard. Het duo Minco Eggersman en Axel Kabboord heeft een cd gemaakt die een iets bredere muzikale vorm laat horen dan de vorige. Gelukkig maar, want anders dreigde het gevoel van herhaling de kop op te steken. Ze hebben het roer niet zo radicaal omgegooid als op het tussendoortje Leaves You Puzzled. Maar wel behoorlijk vertimmerd. Zo zijn de melodielijnen rijker geworden en wordt hier en daar een nieuw instrumentarium aangeboord. Op sommige nummers horen we zelfs fanfaregeluiden weerklinken. Toch blijft een hoofdrol weggelegd voor de donkere, zachte, ietwat nasale stem van Eggersman. De vertrouwde elementen blijven dus, maar sporadisch zijn er duidelijke accentverschuivingen. Door de teksten kan je nog altijd proberen een glimp op te vangen van de innerlijke onrust in het hoofd van Eggersman. Wat moet een man doen die voelt dat al de vertrouwde zekerheden rondom hem stilaan verdwijnen? Vluchten in herinneringen of proberen te vergeten? Het antwoord op deze vragen zoeken, is al een deel van de weg. At The Close Of Every Day blijft zoeken naar een oplossing van de paradoxen van het leven. Nee, deze nieuwe is geen troostprijs, maar een hoofdprijs in het al rijke universum van deze markante band.