Aan ons strakke lijf en onze kwieke tred zal je het nooit merken, maar wij waren al japnoiseheads toen het genre nog splinternieuw en verfrissend was. Reeds meer dan twintig jaar geleden doken twee namen opvallend vaak op in onze beduimelde en met stift bewerkte postordercatalogi: Merzbow en Kazuyuki Kishino Null. Anno 2008 krijgen we nog steeds met de regelmaat van machinegeweervuur nieuw werk van deze heren voorgeschoteld. Vooral bij Merzbow is het verrassingselement totaal verdwenen. Het is enkel nog raden welk dier hij van (on)menselijke mishandeling wil redden middels massieve (tracks van gemiddeld twintig minuten) feedbackmanipulaties en elektronische bliepjes. Dit keer blijkt het (andermaal) de kip te zijn. Het bronnenmateriaal bestaat uit synthesizers, kippen en computers, maar je zou ons wellicht ook geloofd hebben, hadden we gewag gemaakt van effectenpedalen en het in elkaar trappen van de inboedel van een legbatterij. De stijlvol verpakte cd Higanbana is zeker geen slechte Merzbow release, maar dat kunnen we ook zeggen van een paar honderd voorgangers. De ex-frontman van Zeni Geva is een beetje bescheidener qua output, maar ook hij brengt maandelijks wel een paar dingen uit op verschillende labels. KK Null wil zich van de concurrentie onderscheiden door zijn vlijt cosmic noise te noemen, en wetenschappelijke verklaringen te geven voor het ritmische gebruik van sine waves. De cd [BaryoGenesis] bevat vier live selecties uit zijn 2006 wereldtournee, en Gamma Ray Burster is het (agressievere) studiobroertje Ook Null werkt met synthesizers, maar organische elementen (vogels, insecten en de menselijke stem) worden evenmin geschuwd. Hij houdt van oorsplijtende feedback en brutale breaks, maar door compositorisch meer variatie in te bouwen, en ook te werken met warmere klanken, zal hij minder mensen de gordijnen injagen dan zijn bekendere landgenoot. In de drie gevallen blijft de existentiële vraag: hoeveel van dit soort cds hebben we echt nodig?