Lawaaimaker Kohei werkte eerder onder zijn artiestennaam Guilty Connector samen met Tabata, die we kennen als lid van Zeni Geva. Hun gezamenlijk werkstuk viel tussen de plooien van ons geheugen en bleek bij herbeluistering niet echt een memorabel plaatje te zijn. Voor Lethal Firetrap werkt Kohei samen met Kelly Churko, een Canadese jazz- en noisemuzikant (lid van de furieuze garageband The Hospitals, met platen op In The Red en Load Records) die tegenwoordig in Tokio leeft. Twee herriemakers die de handen in elkaar slaan, dat zou wel eens vuurwerk kunnen geven. Niets van. Drie in elkaar overlopende lange stukken zijn het geworden, die ambient koppelen aan een rustige soundscape. Spelende kinderen en kwetterende, ontwakende vogels vormen de hoofdmoot voor dit schijfje dat ideaal is om s morgens mee wakker te worden of na een nachtje stappen bij gebrek aan echte vogelgeluiden (in de stad bijvoorbeeld) toch enig natuurgeluid in je hoofd te laten pompen. Vernieuwend is deze cd dan ook geenszins, aangenaam achtergrondgeluid dan weer wel. De compilatie No Noise bevat het kruim van de noise- en dronescene, naast een geslaagde lawaaiexcursie van Guilty Connector en alweer een minder nummer van Tabata ook tracks van b>Birchville Cat Motel (met het kenmerkende noisetapijt Noise Is Everpresent), een spooky drone van Sky Burial, een minimalistisch maar zeer geslaagd lo-finummer van Reynols, een ingetogen druppelnoisenummer van Phroq naast tracks van Dustbreeders & Junko, Dave Phillips, Rudolf Eb.er en Kyoshi Mizutani. Het ene moment worden we stilletjes in slaap gewiegd, waarna we regelmatig worden opgeschrikt door verzengende harsh noise. Een supercompilatie is dit zeker niet, maar de cd geeft wel een adequaat beeld van de verscheidenheid binnen de lawaaiscene. Eagle Keys is een samenwerking tussen Francisco Meirino, die als Phroq op de No Noise-compilatie tot de beste deelnemers behoort, en Tim Olive, die niet alleen al samenwerkte bij Phroq, maar dat ook al deed met Nimrod, Jeff Alport, Otomo Yoshihide en Martin Tetreault. Op deze cd hanteert Olive de elektrische basgitaar terwijl Meirino met computers en acoustics speelt. Als Phroq heeft Meirino al zon dertig releases op zijn naam staan, uitgebracht op labels van over de hele wereld. Hij zoekt steeds de grenzen op van intensiteit en precisie en gaat van elektro-akoestisch tot hels lawaai. Twee stukken staan er op het schijfje, Eagle Keys Part One en Eagle Keys Part Two genaamd. Kabbelende noise met enerverende piepjes vormt de hoofdmoot van de cd, met hier en daar een ferme opstoot om mijn klanten van de schoolbibliotheek waar ik werk eens goed te laten schrikken. Qua omgevingsbeïnvloeding kan dit tellen.