Tja, Ween. Ooit waren we grote fan van Dean en Gene Ween, toen ze schitterende platen als ‘God Ween Satan: The Oneness’ en ‘The Pod’ maakten en ze nog werk maakten van de verering voor hun zelf gecreëerde godheid Boognish. Hun ’12 Golden Country Greats’ konden we ook nog smaken, zeker met de klassieker ‘Pissing Up A Rope’ als gangmaker van die plaat. Cd’s als ‘White Pepper’ en ‘The Mollusk’ zeiden ons weinig tot niets. Het leven als een echte band met als gevolg concerten die te veel leken op een normaal rockconcert in plaats van hilarische duoshows, duwden ons nog verder weg. Onze interesse in deze band was hopeloos zoek en zal dat ook blijven met deze nieuwe plaat. Elke vorm van verrassing is weg, we kennen ondertussen de trucjes van de broertjes, die elk bestaand muzikaal genre naar hun hand weten te zetten en die stukjes muziek aanvullen met soms behoorlijk absurde of knettergekke teksten. Deze keer springt op dat vlak het nummer ‘Object’ er bovenuit. Een ballade die een slager aan het woord laat tegenover een stuk vlees dat onherroepelijk aan gort zal worden gesneden. Het geknoei met de stemmen, een countrypastiche hier en daar en de veelzijdigheid inzake het na-apen van andere artiesten (een David Bowie-stem in ‘Friends’, Robert Palmer in ‘Woman And Man’), we hebben het van Ween eerder en beter gehoord. Misschien verwachten we gewoon te veel van een band die we in een ver verleden een paar memorabele concerten zagen geven als duo. Al verlieten we net zo goed kokhalzend de zaal als ze, ondanks de aanwezigheid van Andrew Weiss en nog een paar andere rasmuzikanten, een mediocre rockshow neerzetten. Zelf zijn ze uiteraard wel te spreken over de plaat, en het interesseert hen evenmin dat wij er weinig aan vinden. Ween is namelijk geslaagd in een van zijn betrachtingen: David Sanborn blaast een toefje saxofoon mee, en dat wilden Dean en Gene al heel lang. Tja, het is hen gegund. Wij luisteren wel nog eens naar een van hun vroegste platen als we zin hebben in echt hilarische pastiches.