In het verleden speelde saxofonist Bill Evans als begeleider in de bands van zowat alle grote namen in het fusionwereldje: Miles Davis, John McLaughlin, Lee Ritenour en David Grusin, om er maar een paar te noemen. Daarnaast ambieert de saxofoonblazer ook een solocarrière die de laatste jaren zijn begeleidingswerk volledig overschaduwt. Voor zijn nieuwste langspeelplaat deed hij beroep op liefst zestien collegas. The Other Side Of Something werd aldus een cd die wemelt van de violen, blazers, orgeltjes, mondharmonicas, banjos; bas en drums moeten haast vechten voor een plaatsje. Evans saxofoon en stem (dat is nieuw!) krijgen wél prominent aandacht. Aan de productie, het vakmanschap en het technisch niveau van de musici valt in ieder geval niet te twijfelen. De kwaliteit van het materiaal zélf is veeleer onderwerp van discussie. Nog meer dan vroeger vermengt Evans zijn funky jazz met traditioneel Amerikaanse muziekstijlen, in casu bluegrass. Het levert een wat té Amerikaans sfeertje op, en daarenboven sijpelen er af en toe ook nog smooth jazz-invloeden in de muziek door. Een nummer als Sweet Tea klinkt daardoor klef en lijkt bij momenten wel een achtergronddeuntje uit een Aziatisch kookprogramma. Niet alle tracks zijn slecht, evenwel: het gezwinde Ode to the Working Man, om een voorbeeld te noemen, valt wel goed te keuren. Maar dergelijke momenten zijn helaas te schaars om deze cd geslaagd te noemen.