Riot Act Media is een kleine distributeur die het op zich neemt de betere indiepop en indierock van kleine labels te verspreiden. Daar hebben we hier drie mooie voorbeelden van samen gezet. The Valley Arena komt uit Long Beach, Californië en is actief sinds 2003. Debuteren deed het kwartet met de plaat ‘Take Comfort In Strangers’, die al liet horen dat de band degelijke songs maakt in de traditie van Fugazi, Burning Airlines, Jawbox, Shudder To Think, Q And Not U en zelfs Drive Like Jehu. Opvolger ‘Sesso, Vita’ (Italiaans voor ‘Sex / Life’) zet die lijn verder, maar steekt vooral tekstueel een tandje bij. Verhalen over hun thuisstad, verteld vanuit het standpunt van een oversekst persoon die wanhopig op zoek is naar de volgende kick. Muzikaal vertaalt zich dat in tien postpunksongs die net als het debuut door producer Jason Cupp werden ingeblikt. Uitschieter is misschien wel het aan Syd Barrett schatplichtige ‘Keep It Discreet’ al zijn de overige songs ook van de kwaliteit die het Dischord-label in de jaren 1990 uitbracht. Say Hi, vroeger actief als Say Hi To Your Mom, is reeds toe aan zijn vijfde album. Nog steeds is Eric Elbogen de absolute leider van de band die met zijn droge humor een apart cachet geeft. Elbogen verhuisde van Brooklyn naar Seattle en dat heeft zo zijn gevolgen, ook voor deze plaat. Weg van alles en iedereen die hem vertrouwd was, gooide hij de teksten over robots en vampieren overboord om over zijn eigen ervaringen te zingen. Het verbreken van persoonlijke en professionele relaties zorgt soms voor eenzaamheid, het opnieuw op zoek gaan naar zichzelf en gelijkgestemden, wat resulteert in een veel persoonlijkere plaat. Vandaar ook de afkorting van de groepsnaam trouwens, een groep die telkens weer van bezetting wijzigt. Huidig keyboardspeler Nouelea Johnston assisteert met haar zang in een drietal songs, net als muzikale evenknieën John Roderick (Long Winters) en David Bazan (Pedro The Lion, Headphones), die elk één nummer van hun zang voorzien. Al de rest doet Elbogen zelf, inclusief het bespelen van alle instrumenten. En toch klinkt deze plaat groots, bombastisch klassiek bijna, al gaat de intimiteit nooit verloren. ‘The Wishes And The Glitch’ is meteen zijn beste plaat tot op heden. Maritime is toe aan hun derde plaat, en na de nodige bezettingswissels lijkt de band eindelijk iets stabieler. Ze beschouwen ‘Heresy And The Blood Choir’ dan ook maar als een nieuw begin, voor de zoveelste keer, want kernleden Dan Didier en Davey von Bohlen bouwden eerder al aan een carrière met het onderschatte Promise Ring. De emolijn die ze als trendsetters van het genre met Promise Ring uitzetten, vormt nog steeds de basis, al gaat Maritime stilaan alsmaar meer de toer op van akoestische ballades, en die kunnen ons heel wat minder bekoren. Maritime is een beetje als Death Cab For Cutie, ook zo’n band die betere momenten afwisselt met liedjes die meer zagen dan bekoren.