Dit psychedelische collectief begeeft zich op gevaarlijk terrein. De fusie tussen postrock, triphop (wanneer hebben we deze term nog gebruikt ?) en avant-garde is een muzikaal gebied vol (verborgen) valkuilen. Het donkere geluid van het oorspronkelijk Franse collectief wordt vocaal ondersteund door nochtans goed volk als J.G. Thirwell (o.a. Foetus), Scott McCloud (Girls Against Boys), Eugene Robinson (Oxbow), Pete Simonelli (Enablers) en Barry Adamson. In plaats van echt te zingen, daarvan draperen deze donkere stemmen eerder fluisterend hun innerlijke gedachten over dood, liefde en de vergankelijkheid van het bestaan over de muziek heen. Jammer genoeg wordt te vaak gekozen voor dezelfde eenduidige aanpak. Er wordt traag opgebouwd naar een ultieme climax, een aanpak die snel voorspelbaar wordt. En dat brengt ons gigantisch aan het twijfelen. Is dit pretentieus gewauwel of een uiterst zorgvuldig opgebouwde plaat? Soms het eerste, soms het tweede. Een twijfelgeval dus.